Χάρης Τσοχαντάρης*

Αν δεν ζούσαμε τόσο άσχημους καιρούς, θα ήταν αρκετά διασκεδαστική η συζήτηση που έχει αρχίσει μεταξύ πολιτικών, κομματικών παραγόντων, συνδικαλιστών, οικονομολόγων και γενικά της κουτσής Μαρίας για την επόμενη ημέρα από τον κορωνοϊό. Πιστοί στο αρχαίο Ελληνικό δόγμα «ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε» σπεύδουμε να προετοιμαζόμαστε για την απελευθέρωση. Μέσα στις παντοφλίτσες μας και στις καρό μας πιζαμούλες, σχεδιάζουμε την εξόρμηση της 28ης Απριλίου σε μετρό και λεωφορεία, όπου χαρούμενα θα βήχουμε και θα φταρνιζόμαστε ο ένας στα μούτρα του άλλου μέχρι να φτάσουμε στη δουλειά μας.

Μια στιγμή… Στη δουλειά μας; Θα είναι ανοιχτή η δουλειά μας στις 28 Απριλίου; Ή μήπως αν πάρω τα 800 ευρώ πρέπει να πάω στις 2 Μαΐου; Τελικά θα τα πάρω τα ρημάδια 800 ευρώ και πότε; Καλύτερα να πάρω τηλέφωνο το αφεντικό να μου δώσει το κινητό του λογιστικού γραφείου που έχει η εταιρεία να μάθω…
Βλέπετε, την ώρα που οι μισοί εργαζόμενοι περιμένουν να πάρουν τα 800 ευρώ για να «μείνουν σπίτι» και οι άλλοι μισοί αναρωτιούνται αν το μαγαζί που δούλευαν θα ανοίξει ξανά μετά την κρίση, να κάνουν έστω κι αυτό το «μαύρο» μεροκάματο, υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων (εκτός από τους εργαζομένους στην υγεία, εννοείται) που δουλεύουν ασταμάτητα, ίσως γιατί ο Θεός θέλει να τους μάθει την αξία της φιλοσοφίας. Η πρώτη κατηγορία είναι οι εργαζόμενοι σε super market, οι οποίοι έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται για πράγματα όπως «αυτή η μαυρίλα που μένει στα γάντια σιλικόνης, παλιά έμενε στα δάχτυλά μου;»

Η άλλη κατηγορία είναι οι λογιστές εργαζόμενοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιοκτήτες και υπάλληλοι λογιστικών γραφείων ή μοναχικοί λύκοι με το χαρτοφύλακα στο χέρι, που μόνο ένα πράγμα έχουν στο μυαλό τους. «Πώς ήμουν τόσο @@@@@@ και έδωσα το κινητό μου στους πελάτες μου;»
Βέβαια οι λογιστές, που όπως καταλαβαίνετε είναι το θέμα μας, μιας και είναι η δική μου ράτσα, είχαμε πάντα πράγματα για να οικτίρουμε τον εαυτό μας. Όχι, δεν αναφέρομαι στο ότι κάναμε πολλές φορές τα στραβά μάτια σε οικονομικές «αταξίες» των πελατών μας, οι οποίοι βέβαια δεν δίσταζαν, όταν τους έπιαναν με τη γίδα στην πλάτη, να κατηγορήσουν ξεδιάντροπα τον λογιστή τους. Πιστεύω (… πίστευε και μη ερεύνα) ότι αυτά έχουν σταματήσει μετά τη θεσμοποίηση της ευθύνης των λογιστών με τον Ν.4174/2013 (ΚΦΔ). Όποτε μας πιάνουν εφηβικές ανησυχίες, μπορούμε να διαβάζουμε το άρθρο 67 παράγραφος 3 και μας φεύγουν αμέσως. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως να λέγαμε στη Διοίκηση να κάνει τον κορωνοϊό ποινικό αδίκημα; Λέτε να τον τρόμαζε; Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στους λογιστές. Τι κάνει ένας λογιστής για τους πελάτες του; Να τι κάνει:
– είναι αρμόδιος για την ορθή εφαρμογή των λογιστικών αρχών, προτύπων και σχεδίων, γενικών και κλαδικών.
– εποπτεύει και εφαρμόζει διαδικασίες προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης και των αναλογούντων φόρων ενώ ταυτόχρονα ελέγχει την τυπική επάρκεια και ακρίβεια των στοιχείων και παραστατικών.
– ενημερώνει και τηρεί τα φορολογικά βιβλία σύμφωνα με τις ισχύουσες φορολογικές διατάξεις.
– καταρτίζει και συνυπογράφει τις οικονομικές καταστάσεις, τον ισολογισμό και το λογαριασμό αποτελεσμάτων χρήσης, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις, επιχειρήσεων και οργανισμών.
– συντάσσει, συνυπογράφει και υποβάλει φορολογικές δηλώσεις, συμπληρωματικά στοιχεία και καταστάσεις, επιμελείται δε της εφαρμογής των απαιτούμενων διαδικασιών και διατυπώσεων προς τις φορολογικές και οικονομικές αρχές.
– συντάσσει, συνυπογράφει και υποβάλει συμπληρωματικά και στατιστικά στοιχεία και καταστάσεις προς τις Δημόσιες Αρχές.
– συντάσσει, συνυπογράφει και υποβάλει μισθολογικές καταστάσεις, ασφαλιστικές εισφορές και προγράμματα εργασίας.
Με δύο λόγια κάνει τα πάντα για τον πελάτη του, εκτός από την ίδια τη δουλειά του πελάτη του (καμιά φορά και αυτή). Κάθε λοιπόν Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που κυκλοφορεί και αφορά τη λειτουργία, τα οικονομικά, τους εργαζομένους των επιχειρήσεων, ακόμη και τους ίδιους τους επιχειρηματίες, στην πραγματικότητα απευθύνεται στους λογιστές τους.

Δεν θα κάτσω να απαριθμήσω όσα λένε οι διάφορες ΠΝΠ που βγαίνουν πια καθημερινά, έτσι κι αλλιώς είναι αναρίθμητα και, όπως μπορείτε να διαβάσετε στα άρθρα των εξαίρετων συναδέλφων στο BLOG της PROSVASIS, πολλά από αυτά ανήκουν από πλευράς προθεσμιών τουλάχιστον, στη ζώνη του λυκόφωτος. Μαζί λοιπόν με τις καταχωρίσεις παραστατικών, τις μισθοδοσίες, τις αιτήσεις προς κάθε Οργανισμό, υπαρκτό ή υπό δημιουργία και των έλεγχο όλων αυτών, θα πρέπει και να εξηγήσει:
α) Στους μισθωτούς ΟΛΩΝ των επιχειρήσεων ΟΛΩΝ των πελατών του ότι αφενός τα 800 ευρώ δεν τα δίνει αυτός, άρα δεν μπορεί να ξέρει πότε θα τα πάρουν. Ότι όχι, δεν μπορούν να πάρουν τα 800 ευρώ αν δεν γράψουν το ΙΒΑΝ τους στην αίτηση, και ότι τα χρήματα αυτά δεν πρόκειται να κατασχεθούν, ούτε υπάρχουν στις Εφορίες ειδικοί κατάσκοποι που θα σημειώσουν το όνομά τους και θα τους την πέσουν στις 28 Απριλίου. Στους ίδιους πρέπει να εξηγήσουν ότι δεν μπορούν να πάρουν και τα 600 ευρώ και δεν φταίει που έχουν τελειώσει τα ΤΕΙ και όχι Πανεπιστήμιο, φταίει που είναι μισθωτοί και θα πάρουν τα 800 ευρώ… Ουφ…
β) Σε όλους τους επιχειρηματίες, πελάτες, φίλους και γνωστούς ότι «επιστρεπτέα προκαταβολή» δεν σημαίνει ότι θα τους επιστραφεί η προκαταβολή των τελευταίων πέντε ετών ούτε ότι αν ο λογιστής κάνει μια αίτηση γεμάτη τερατώδη ψέματα θα πάρει 500 χιλιάδες ευρώ στο παντελόνι και μην τον είδατε…

Αυτά λοιπόν και άλλα πολλά τραβάνε οι λογιστές 24 ώρες την ημέρα και ακόμη και όταν κοιμούνται ονειρεύονται ότι τους κυνηγά μια μέγαιρα που ονομάζεται gov.gr να τους πιει το αίμα.
Είναι λοιπόν τόσο άσχημα τα πράγματα για μας τους λογιστές; Εκτός από ΚΕΠ θα γίνουμε τώρα και παραρτήματα ψυχιατρείου; Δεν θα προκύψει και κάτι καλό απ’ όλη αυτή την υπόθεση; Εγώ λέω πως ναι, μπορεί.
Πρώτον είναι ευκαιρία να δώσουμε σε όλους τους πελάτες να καταλάβουν τη σημασία της δουλειάς μας. Το «έλα μωρέ, μπαίνεις στο TAXIS και γράφεις δυό νούμερα» δεν είναι καθόλου απλό. Είναι προϊόν δουλειάς, γνώσης και εμπειρίας που γίνεται σε πολλές περιπτώσεις κάτω από τρομερή πίεση.
Δεύτερον, το κλείσιμο στο σπίτι έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να καταλάβουν ότι η τηλεργασία δεν είναι μια εφεύρεση των τεμπέληδων, αλλά μια διαδικασία που μπορεί να γίνει πολύ πιο παραγωγική από το αέναο πήγαινε-έλα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Βέβαια οι λογιστές το ξέρουν αυτό, αφού ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς τους γίνεται εξ αποστάσεως (στο TAXIS) εδώ και αρκετά χρόνια, όμως πάντα κάτι λείπει για να ολοκληρωθεί η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, πάντα την τελική υπογραφή πρέπει να τη βάλει κάποιος με τη φυσική του παρουσία.
Ίσως τώρα είναι η ιδανική στιγμή για την καθιέρωση της ηλεκτρονικής υπογραφής μέσω τρίτης οντότητας. Τα γεγονότα δείχνουν ότι υπάρχει και η διάθεση και η ικανότητα και οι κατάλληλοι πάροχοι. Ας δώσουμε όλοι ένα μικρό σπρώξιμο, μπας και το κράτος αποφασίσει να κουνηθεί πια. Δεν μπορεί… κάτι θα κατάλαβαν και οι δημόσιοι λειτουργοί απ’ όλα αυτά. Λέμε τώρα…
Ξέρω ότι για τη δουλειά μας οι κωδικοί του TAXIS αρκούν, αλλά ελπίζω πια να καταλάβαμε πως η δουλειά μας δεν είναι μόνο η ΑΑΔΕ και το TAXIS. Είναι τα πάντα που έχουν σχέση με τη λειτουργία των επιχειρήσεων, από τις πιο μικρές (αυτές μάλιστα μας έχουν περισσότερο ανάγκη) μέχρι τις πιο μεγάλες.
Ήδη το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης εξέδωσε στις 23.3.2020 την αριθ. 7335/2020 απόφασή του με τίτλο «Επείγουσες οδηγίες για τη εφαρμογή των ψηφιακών υπηρεσιών ηλεκτρονικής υπεύθυνης δήλωσης και εξουσιοδότησης στην Ενιαία Ψηφιακή Πύλη της Δημόσιας Διοίκησης (gov.gr)». Βέβαια στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιούνται πάλι κωδικοί TAXIS, αλλά είναι μια καλή αρχή, κάτι που θα έπρεπε να γίνει πριν χρόνια και με λιγότερο άγχος, αλλά δεν βαριέσαι…

Νομίζω όμως ότι σοβάρεψα πάλι και αυτό δεν μου αρέσει, γιατί σήμερα είπα να σας φέρω ένα χαμόγελο, να ξεχάσουμε την καθημερινή ταλαιπωρία για λίγο.

Καλό κουράγιο και όλα θα γίνουν. Ε… κι αν δεν γίνουν είπαμε: «βλέποντας και κάνοντας», σ’ αυτό πάντως είμαστε ειδικοί.

* Ο Χάρης Τσοχαντάρης είναι λογιστής – φοροτεχνικός, μέλος της διοίκησης της Prosvasis και συγγραφέας.